Was ik echt in Kathmandu?
Een half uur, zo lang doet de trein erover om de 45 kilometer af te leggen tussen Utrecht en Schiphol: een reis die te overzien is, naar een bestemming die ik ken. Ik weet hier enigszins de weg en vanaf hier ben ik ook zo weer thuis.
17 uur, zo lang doet een vliegtuig erover om van Schiphol, via Frankfurt en Doha naar Kathmandu te vliegen. Een pittige reis naar een voor mij onbekende bestemming, ongeveer 7000 kilometer van huis.
Best ver
Waar ik me in Utrecht prima kon voorstellen dat ik een half uur later per trein in Schiphol zou aankomen, kon ik me op het moment dat het vliegtuig (op Schiphol) loskwam van de grond nog steeds niet voorstellen dat ik 15 uur later in Kathmandu zou landen.
Het begin
Begin juli stelde Peter mij de vraag of ik het zou zien zitten om in augustus naar Kathmandu te gaan. Ik zou daar dan twee weken lang intensief gaan samenwerken met onze Nepalese collega’s. Na maanden op afstand te hebben gewerkt met een aantal medewerkers uit Kathmandu, was dit de uitgelezen kans om de samenwerking naar een hoger niveau te tillen. Dus ben ik samen met Michiel en Stefan op 1 augustus afgereisd naar Kathmandu.
De reis
Op 1 augustus reisde ik met de trein van Utrecht naar Schiphol, checkte in, stapte het vliegtuig in, maakte de riem vast en het vliegtuig steeg op... om een uur later alweer te landen. We waren er! In Frankfurt welteverstaan. Dat was deel één van de vlucht. We hadden nog twee vluchten voor de boeg: van Frankfurt naar Doha (Qatar) en van Doha naar Kathmandu. Deze vluchten waren 6 respectievelijk 4,5 uur lang. In die tijd verwacht je wel een aardig dutje te kunnen doen. Beide vluchten bij elkaar heb ik echter maar een half uur geslapen. Dat beloofde, na aankomst, dus een zware dag te worden, want vanaf het vliegveld in Kathmandu reden we met een korte tussenstop bij het hotel meteen door naar het kantoor van Procurios Nepal. Dit was de start van onze twee weken Nepal.
Naar kantoor
De rit van het hotel naar het kantoor van IT Offshore duurde ongeveer 20 minuten. 20 minuten waarin ik een straatbeeld aanschouwde waaraan ik -ook na twee weken- maar moeilijk kon wennen: veel armoede, chaotisch verkeer en gebouwen die ik voorheen alleen van foto’s en televisie kende.
Aangekomen bij het kantoor, kregen we eerst een rondleiding door het gebouw, over de verschillende afdelingen. Het kantoor bleek zich in een mooi en luxe pand te bevinden: een schril contrast met het straatbeeld van Kathmandu.
Op de eerste verdieping bevond zich de afdeling Front-end development, waar ik m’n drie collega’s ontmoette: Niraj, Grikshmi en Shradha. Met hen heb ik gedurende de verdere twee weken intensief samengewerkt aan het ontwikkelen van user interfaces voor het SocialCMS. In de maanden voorafgaand aan mijn bezoek had ik al regelmatig contact met hen gehad. De directe samenwerking en de gezamenlijke lunches en theepauzes tijdens de twee weken in Nepal zorgden er echter voor dat de samenwerking nu veel gemakkelijker verloopt.
Suzuki Maruti
Hoewel we de meeste ritjes naar kantoor vervoerd werden in de redelijk comfortabele personeelsbus, maakten we tijdens onze reis ook kennis met de Nepalese taxi's. Waar New York z’n Yellow Cab heeft en London z’n TX4 Taxicab (Hackney Carriage), heeft Kathmandu de Suzuki Maruti 800: een blik op wielen dat niet kapot te krijgen is. De Maruti biedt ruim plaats aan een chauffeur en drie passagiers van gemiddelde Nepalese lengte. Met twee Nederlanders en een Belg van elk ongeveer 1.90 meter werd het al wat krapper.
Toch zou een taxiritje in een Maruti geen probleem hoeven te zijn, mits de rit zou plaatsvinden op een strak geasfalteerde weg. En laat dat nou net een probleem zijn in Kathmandu: de meeste wegen bestaan daar uit delen asfalt, zand, losse stenen en vooral veel gaten. De gaten zijn door de regen soms zo groot geworden, dat een Suzuki Maruti er gemakkelijk in kan verdwijnen. Toch rijden de meeste taxichauffeurs als Jos Verstappen die nog nooit van een grindbak gehoord heeft. Iedere bocht wordt luid toeterend benaderd, om eventuele tegenliggers te waarschuwen voor hun komst. Enige snelheid, voor zover mogelijk, in combinatie met de gaten in de weg en het ontbreken van gordels, zorgen ervoor dat een taxiritje in Kathmandu nogal slopend is.
Kathmandu
Naast hard werken, hadden we gedurende ons tweeweekse bezoek ook tijd om een deel van Kathmandu te bezichtigen. Zo hebben we in het weekend Swayambhunath bezocht, ook wel bekend als de Monkey Tempel. Vanuit Thamel, het toeristencentrum van Kathmandu, reden we per taxi (vijf man in een Maruti!) naar deze tempel toe. Daar aangekomen verwelkomden de vele apen die daar leven ons. Het grootste bouwwerk bij de tempel is de stupa. Een stupa is een massieve ronde koepel, gebouwd op een vierkante verhoging. Vele mensen lopen rondom de stupa, om een goed karma te krijgen. Tegelijkertijd draaien ze aan de aanwezige gebedsrollen.
We lunchten kort, op een plek met een prachtig uitzicht op Kathmandu en de vallei. Daarna zijn we via steile trappen naar beneden gelopen en wandelden we terug naar Thamel. Daar pakten we een taxi richting Basantapur Durbar Square. Basantapur Durbar Square is het plein voor het oude koninklijk paleis. Op het plein staat een aantal tempels. Zo'n tempel bestaat uit een stenen bouwwerk met een dak dat wordt gedragen door met houtsnijwerk versierde palen.
Net als bijna iedere dag, begon het ook nu te regenen: en hard! Gedurende de twee uur dat we daar schuilden, konden we ondanks de regen genieten van een fractie van al het moois dat Kathmandu en Nepal te bieden hebben: de gebouwen, de mensen en de cultuur vormen samen het straatbeeld dat Kathmandu zo bijzonder en fascinerend maakt.
Terug
En toen kwam de dag dat we weer huiswaarts keerden. De twee hectische weken in Nepal zijn voorbij gevlogen. In dit Aziatische land heb ik ongelooflijk veel nieuwe indrukken opgedaan, die ik nog nauwelijks verwerkt heb. En zelfs nu, een maand na thuiskomst, kan ik het me nog maar moeilijk voorstellen: ik was in Kathmandu!